Ieder jaar beoordeelt een jury van volwassen literatuurexperts welk boek de Woutertje Pieterse prijs verdient. Zij kijken hierbij welk werk uitblinkt in “taal, genre, thema, illustratie, vorm en/of vormgeving”. Maar je mag natuurlijk ook je eigen mening hebben over deze boeken. Daarom las een groep jonge lezers van Jenaplanschool De Brug uit Utrecht met de jury mee en gaf hun eigen mening over de boeken, gebaseerd op dezelfde criteria als de officiële jury. Wat vinden de kinderen van de zes genomineerde titels? Hieronder lees je hun eigen juryverslag.
*******
Het boek Ik ben hier! van Joke van Leeuwen is een cool survivalverhaal. Jona komt vast te zitten in het flatgebouw waarin haar vader werkt en moet zich helemaal alleen zien te redden. Het is daarom grappig dat het boek zo fantasierijk is. Jona verzint allemaal manieren om de aandacht van haar vader te trekken en komt met allemaal fantasievolle ideeën. Dat zie je ook terug in de plaatjes. De plaatjes passen soms helemaal niet bij de echte wereld. Zo is er een plaatje waarbij Jona’s vader wordt afgebeeld als monster, omdat Jona hem zo ziet. Zulke dingen gebeuren best vaak en als je het boek leest gaat je fantasie helemaal op hol. Het boek is een beetje voor jonge kinderen geschreven. Het is best simpel en je hebt het snel uit. De grapjes zijn soms ook best suf, maar wel op een goede manier. Maar er gebeuren ook dingen die niet simpel zijn. Het gaat bijvoorbeeld ook over Jona’s moeder die dood is. Dat is heel moeilijk voor Jona’s vader en hij wordt er onzeker van. Naar het einde van het boek zie je dat hij daarin verandert en veel meer zelfverzekerd wordt.
*******
In Vandaag houd ik mijn spreekbeurt over de anaconda van Bibi Dumon Tak & Annemarie van Haeringen geven allemaal verschillende dieren een spreekbeurt over andere dieren. Hierdoor is ieder hoofdstuk heel anders, omdat alle dieren heel anders zijn. Ze hebben allemaal andere eigenschappen en praten ook anders. Je hebt bijvoorbeeld een heremietkreeft, die zich terug kan trekken in zijn schelp als er gevaar is. Die kreeft is heel zenuwachtig en verlegen in zijn spreekbeurt. Terwijl de sneeuwluipaard juist weer heel arrogant is. Zo erg zelfs, dat hij een spreekbeurt geeft over zichzelf, omdat hij toch het beste en mooiste dier ter wereld is. Of de kanarie, die heel ironisch vertelt over de andere zogenaamde zangvogels. Vaak zijn de spreekbeurten hierdoor heel grappig en moet je er hardop om lachen.
*******
Mot en de Metaalvissers van Sanne Rooseboom en Sophie Pluim is een heel spannend boek. Het gaat over Mot, die vrienden wordt met metaalvissers in haar stad en zelf met haar hengel een onderzeeër opvist. Metaalvissen is een heel nieuw thema dat nooit in boeken voorkomt. Het boek is al gelijk spannend omdat je eerst niet weet wat ze op gaat vissen. Daarna wil je weten of ze de onderzeeër wel mag houden. Daarna wil je weten of de rijke Bolwerd haar avontuur tegen gaat houden. Het hele boek is ook mysterieus omdat Mot met haar boot onder water gaat en de wereld er daar heel anders uit. De tekeningen laten mooi zien hoe haar wereld eruitziet. De tekeningen zijn alleen in zwart, wit en oranje. Hierdoor zijn zo tegelijk realistisch en fantasierijk, want ze lijken op de echte wereld maar de kleuren kloppen niet. Er is ook veel te bekijken in de plaatjes omdat er heel veel details in zitten. Het boek is ook interessant omdat het gaat over mensen die tegenover elkaar staan. Mot staat bijvoorbeeld tegenover haar moeder. Haar moeder is namelijk heel netjes en vindt een mooi uiterlijk heel belangrijk, terwijl Mot juist houdt van zwarte kleren en vieze dingen die ze uit het kanaal opvist. Ze begrijpen elkaar eigenlijk niet en dat gebeurt in de echte wereld ook vaak. Het is leuk dat Mot juist ingaat tegen allemaal dingen waar ze het niet mee eens is.
*******
In het boek Patroon van Marco Kunst lezen we over Mylo. Zijn beste vriend Mees is net doodgegaan door een kogel waar ze samen mee aan het spelen waren. Het is een heel mooi boek dat heel erg gaat over relaties. Bijvoorbeeld de relatie die Mylo had met Mees, maar ook de relatie die hij heeft met zijn opa, zijn moeder en zijn vader. Het boek bestaat eigenlijk uit allemaal kleine verhalen die samen één groot verhaal maken. Het is een heel realistisch boek, het lijkt soms wel een documentaire. De dingen worden heel mooi beschreven, met heel veel details. Dat maakt het boek soms ook grappig. Bijvoorbeeld wanneer de gekke eigenschappen van opa in detail worden beschreven. Maar meestal is het boek heel zielig. Mylo baalt nog heel erg van Mees, hij is verdrietig omdat zijn verkering uit is en hij vindt het lastig om puber te zijn. Het boek is daarom misschien wat te heftig voor jongere lezers.
*******
In het boek Een kleine geschiedenis van de mens door dierenogen van Joukje Akveld en Djenné Fila ga je door de hele geschiedenis van de mens heen, maar dan vanuit het oogpunt van verschillende dieren. Het boek heeft hele mooie, grote illustraties, die eruitzien alsof ze zijn gemaakt met waterverf. Je krijgt er een heel fijn gevoel bij. Het is leuk dat je in ieder hoofdstuk eerst het perspectief krijgt van de dieren maar dan ook de aanvulling krijgt van de mensen. Het is vooral een boek dat je goed voor kan lezen, omdat de teksten vaak gesprekken zijn en je aanwijzingen krijgt over hoe je de verschillende stemmetjes kunt doen. Het is een heel origineel en bijzonder boek. Tegelijkertijd lijkt het ook een beetje op het boek dat vorig jaar de Woutertje Pieterse prijs won: in Terra Ultima van Raoul Deleo en Noah J. Stern staan ook grote illustraties, het gaat ook over dieren en het heeft ook een gek perspectief. Dat was ook een supermooi boek.
*******
Ik denk dat ik ontvoerd ben van Pim Lammers is het enige boek met gedichten en daardoor al anders dan de rest. De gedichten gaan over allemaal verschillende onderwerpen, maar meestal over familie en vrienden. Bij alle gedichten zitten leuke plaatjes die laten zien wat er in het gedicht gebeurt. Het boek is ook anders omdat het vaak gaat over dingen waar niet veel mensen over schrijven. Bijvoorbeeld over jongens die zich meisje voelen en andersom. Het is een lekker tegendraads boek omdat het geen zoetsappige verhalen zijn, maar juist gaat over jezelf zijn. Veel van de gedichten en de plaatjes zijn erg grappig.
Door Elena (12 jaar), Louie (11 jaar) en Olivia (11 jaar) Namens de Indigo Noorderlicht (groep 6, 7 en 8)